ارزشگذاری فیلـم Mwr.45- ارزشگذاری فیلـــم: سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزوری (2017)

فکر میکنم یکی از معدود فیلمهای دلچسب چند سال اخیر بود. در این دوره و زمانه نابودی استعدادهای سینمائی خصوصا در حوزه فیلم نامه، سه بیلبورد در بیرون ابینگ میزوری بارقه ای از امید بود بر سینمای نخ نمای هالیوود. واقعا مدتهای مدیدی است که انتظار خاصی از سینمای هالییود ندارم و تک هایی مانند فیلم حاضر را تنها جرقه هایی از استعدادهای ته نشین شده در این سینما میبینم.سه بیلبرد در بیرون ابینگ، میزوری دارای سطح روایی ساده و سر راستی است، سرشار است از حس کنجکاوی میان آدمها و حس انسانیتی که گاهی از نبودش خشمگین میشویم و گاهی از فورانش مانند صحنه بیمارستان و آب پرتقال، دچار تاملات عمیق. این فیلم دارای تفکر ویژه و عمیقی در لایه های مختلف فیلم نامه است و کاملا بیننده را درگیر میکند، البته بیننده ای که خودش هم به درگیر شدن علاقمند باشد. با این که این فیلم نامه دارای لایه های شخصیتی و همچنین اتفاقات از زوایای مختلف است اما زیاد خود را درگیر جرئیات پیچیده نکرده است و همین مسئله سبب ساده شدن فیلم و راحتی برقراری ارتباط با بیننده شده است.
از حیث بازیگری میتوان فیلم را یک شاهکار تمام عیار خواند، بازیهای اصلی از هر جهت قوی و پر تاثیر هستند، بخصوص بازی های سام راکول و مک دورماند که بینظیرند، اما نباید از بازی وودی هالرسن و بازیگران نقشهای فرعی تر نیز گذشت. بازیگران فیلم خوشبختانه به حق خود در مورد کیفیت بازیشان رسیدند و از جوایز گلدن گلوپ و اسکار امصال بدون نصیب نماندند که این خود جای خوشبختی است.
از حیث تکنیک فیلم در همان حد که لازم بوده تکنیکی به نظر میرسد، نه بیشتر ونه کمتر. انتظاری بیشتری هم از این موضوع نمیرفت، با این حال فیلم دارای فرم مناسب سبک سینمائی خویش است و کاملا خوب از کار درآمده. از فیلم برداری گرفته تا تدوین و صدابرداری کاملا خوب و قابل قبول است و بی ایرادی در موارد تکنیکی کار را به سطوح بالاتری سوق داده است.
شکی نیست که سه بیلبرد در بیرون ابینگ، میزوری از جمله بهترین فیلمهای امسال، بلکه بهترین آنهاست. لذت عجیبی از دیدن فیلم به بیننده دست میدهد که البته برای بیندگانی که از سینمای پر حادثه هالیوود خسته شده اند این موضوع بسیار ناب و پر ارزش است. درگیر شدن در چالش های فکری و دیدن کنش و واکنش های افردای که گاهی کاملا خوبند و گاهی کاملا خاکستری، و در واقع بد مطلق کمتر وجود دارد. با این حال میتوان گفت که آنچه در این فیلم به وضوح بد دیده میشود جامعه ای است که دیگر بر هیچ اصولی اتکا ندارد و از هیچ قاعده ای پیروی نمیکند.
امتیاز 8 از 10 کاملا مناسب این فیلم است.

تو ماراتنِ فیلم‌های ابرقهرمانانه، با جلوه‌های ویژه‌ اغراق‌آمیز و خارج از حوصله‌ی این روزهای سینمای هالیوود، بین مسابقه‌ی کدوم فیلم می‌تونه شخصیت تخیلی و سوپر هیرویی بهتر و خشن‌تر داشته باشه، تماشای این فیلم، چنان لذت‌بخش بود که قابل بیان نیست. از لحظه‌ش شروع، متوجه می‌شوی که با فیلمی ساده و فضایی خارج از اغراق روبه‌رو هستی. سادگی به معنای داستانی کسل‌کننده و بدون فراز و نشیب نیست. بلکه داستان انقدر در بطن عادی جامعه روایت می‌شود که اصلا نیازی برای تصویرسازی نداری. بیش از هرچیزی، خلاقیت فوق‌العاده‌ی نویسنده، مبهوتت می‌کند. چیدمان شخصیت‌های داستان به موقع و درست سر جای خود، اتفاقات به موقع و بعضا غافلگیر کننده، منطق خوبی و بدی در داستان کاملا هوشمندانه بود.
داستان سرشار از شخصیت خاکستری‌ست که در عین حال جذاب هستند برای بیننده، تا جایی که برای شاید بی‌منطق‌ترین شخصیت داستان هم دل می‌سوزانی...
داستان، داستانِ جامعه‌ای است که شاید الان و شاید در چند سال آینده، به خاطره و افسانه‌ها بپیوندد، آدم‌هایی که در دنیای خشن و طماعِ این روزها وجود خارجی ندارند...
انسان‌هایی که ناخواسته مورد ظلم قرار می‌گیرند، اما در لحظه‌ای که باید تنفر تمام وجودشان را پر کند، با کمک به دیگری لبخند بر لبت می‌آوردند.
در لحظات پایانی، این جمله به ذهنت می‌رسد که کاش ما انسان‌ها انقدر بی‌رحم نشده بودیم...
با اینکه فیلم برنده‌ی اسکار رو ندیدم، اما تهِ دلم انگار یک حسی می‌گه، در کنار شایستگی کامل بازیگران برای اسکار، خود فیلم بیشترین حق رو برای این جایزه داشت و افسوس که آکادمی باز هم برای غافلگیری مخاطبان، انرژی مضاعف دارد هنوز...


سه بیلبورد خارج از میزوری، بعد از مدت‌ها، 2 ساعت در حین مشاهده و ساعت‌ها بعدش، ذهنم رو درگیر کرد و این حس خوشایندی بود.